Duyguların bizi oraya buraya savurmasını ne çok seviyoruz, kontrol edelim derken iyice direksiyonu kaybediyoruz. Kaldırımlara çıkıyor, sonra hiçbir şey olmamış gibi yola iniyoruz. Yaşadığımız duygularla kalabilmenin, bizim için ağır yük olduğunu düşünüyoruz.  Kaçtığımız veya kontrol etmeye çalıştığımız duyguların bizi içten içe yok ettiğini görmüyoruz.  

Neden yaşadığımız duygulardan kurtulmak istiyoruz? Acı, kaygı, mutsuzluk, öfke gibi hisler de mutluluk, sevinç, özlem duyguları gibi bize ait değil mi? 

Acı olmasaydı, mutluluk olur muydu? Acı çekmeden mutluluğun anlamını ne kadar kavrayabilirdik? Burada değinmek istediğim şey, duyguların bizim bir parçamız olduğu ve her hissettiğimiz duygunun varlığımıza eşlik ettiği.  

Hiç üzülmediğinizi düşünün, hayat nasıl geçerdi? Başarısız olduğunuz bir sınavda, yıllarca beraber olduğunuz eşinizle ayrıldığınızda, annenizin vefatında, o çok istediğiniz işe alınmadığınızda, sevdiğiniz takım maçı kazanamadığında, randevunuza tüm çabalarınıza rağmen geç kaldığınızda, güzel vakit geçirdiğiniz arkadaşınızın şehir değişikliği yapmak zorunda olduğunu öğrendiğinizde... 

Bu listeyi istediğimiz kadar uzatabiliriz, aynı mutluluklarımızı sayfalara sığdıramayacağımız gibi. Peki biz acılarımıza nasıl yaklaşıyoruz? Onlarla o kadar kaynaşmışız ki, acının bize sahip olmasına izin veriyoruz. Unuttuğumuz nokta ise biz acının değil, onun bizim  parçamız olduğu. Acılarımıza  dokunduğumuzda  ise her şey daha şeffaflaşır. Duygularımızı kucaklar ve onlara rağmen değil, onlarla hayatta kalmaya başlarız.  

 Yaşadığımız acılar bize hayatı öğretir. Büyümeyi, keşfetmeyi ve kaçmamayı öğrenir; değerlerimiz yönünde eylemler gerçekleştiririz.  

Acıları, ıstıraba dönüştürmemek bizim elimizdedir. Acıları yok edemeyiz. Acıların  ıstıraba dönüşüp, onların hayatımızı umutsuzlukla doldurmasına izin vermeyebiliriz. Yaşadığımız her durumun bir sonucu vardır, tetikleyicisi olduğu gibi bunların ortak noktası ise onların farkında olduğumuzda hepsine sahip olacağımızdır.  

Peki şimdi farkındalığımıza yaklaşalım; Düşünceleri, duyguları, sezgileri ve anıları gerçek anlamda oldukları gibi deneyimleyebiliyor muyuz? Bu duyguların hepsini yaşamaya gönüllü müyüz?  

Anlatırsanız dinlerim, İtiraf et kısmından deneyimlerinizi paylaşabilirsiniz. Keyifli ve renkli günler dilerim:)