Büyük bir travmam olmamasına rağmen hep bende bir sorun olduğunu düşündüm. Hep içimi dinliyorum. Bir ara aydınlandığımı her şeyi çözdüğümü sanmıştım ama bir gün bi anda hepsi konfeti gibi patladı. En büyük sorunlarım sosyalleştikten sonra yalnız kaldığımda kendime gelemiyorum. Hasta gibi oluyorum. Görünmez olmak istiyorum ama malesef işimden dolayı benim için çok fazla insanla muhatap oluyorum. Annemin normal konuşması dahi kavga eder gibi olduğu için ve küçükken bu yüzden zorluk yaşadığını gördüğüm için bilgisizce bir şey söylediğinde çok ofkeleniyorum. Bunu aslında yeni fark ettim. Belki de başkasının karşısında zor duruma düşmesini istemiyorum en çok ona öfkelenirim. Kendim de bilgisiz görünmekten nefret ederim. Her şeye bağımlıyım. En çok uykuya. Sigarayi bıraksam internete düşüyorum. Ortam yok. Ya çok mesafeli ya çok laubaliyim. Çok yetersiz hissediyorum fakat kendimi geliştiremiyorum. Zihnim 15 yaşlarında takılı kalmış gibiyim. Yetişkin gibi davranamıyorum. Son zamanlarda sokakta kalmaktan korkuyorum. İşim var ama güvende hissetmiyorum.