Bazen hayatımın çok uzun ve yorucu olduğunu hissediyorum. Bu kadar çabalamak zorunda mıyım ki? Neden kendimi yapıratıyorum bu kadar yıpranmamın bir sonucu olacak mı? Çoğu kez hayatıma son vermek istedim sonrasında ölümün daha anlamsız olabileceğini düşündüm çünkü orası bir bilinmezlikti. Ee bir de arkamda bırakacağım ailem var tabiki. Çoğunlukla başkaları için yaşıyor olduğumu hissediyorum, kendimden uzaklaştığımı kendimi sevmediğimi vs.. Yalnız kalmak korkutuyor bu kocaman yalnızlığın içinde. Sevgi, bağlılık,dostluk her şey anlamını yitiriyor. Yaşam çok zor ama dayanıyoruz bir şekilde, zorundayız. Aslında bakarsan çok güzel bir hayatım var gibi, dışardan görenler imreniyor ama benim içimdeki boşluk günden güne daha da derinleşiyor. Sevişmeler anlamsız, ilişkiler anlamsız geliyor. Hayatımda neden var olduğumu unutuyorum adeta. Taşıdığım yükleri bıraktıkça yenilerini ekliyorum. Göz yaşlarım akıyor kimse görmüyor, görse nolacak ki insanlar için önemli olduğumu düşünmüyorum dilleri başka içleri başka. Hayatımda yolunda giden çok şey var ama nereye gittiklerini kendileri de bilmiyor. Bu yol nereye gidiyor bilmiyorum bitsin istiyorum.