İlişkiler yalnızca iki insanın birlikteliği değildir. Her ilişki, içinde küçük bir "ben"i taşır. Sevmeyi öğrenen, susmayı kabul eden, konuşmaya cesaret eden, bazen kendini küçülten, bazen sınır koyan, çoğu zaman da "olmaya çalışan" bir kendilik hali…

Ve bir ilişki sona erdiğinde, sadece karşımızdaki kişiye değil, ilişkinin içinde var ettiğimiz kendimize de veda ederiz.

Bu veda her zaman sessiz olmaz ,çoğu kişi ilişkinin yasını tutarken "onu" özlediğini sanır. Oysa çoğu zaman asıl özlem; onun yanında nasıl biri olduğuna, neye dönüştüğüne, hangi yanlarını sevdiğine ya da hangilerini kaybettiğine dairdir.

• O ilişkide daha yumuşaktın belki.

• Ya da daha kırılgan.

• Belki daha güvende hissediyordun.

• Belki de hiç olamadığın kadar cesur.

Ve şimdi, sadece birini değil, o versiyonunu da kaybettiğini düşünür halde bulabilirsin kendini.

Kayıp her zaman kişiyle ilgili değildir.

Travma literatüründe "bağlılık kaybı" yalnızca fiziksel ayrılığı değil, kişilik parçalarının parçalanmasını da içerir (Herman, 1992). İlişkideki kendilik hali, bir anlamda ilişkisel travmanın taşıyıcısıdır. Bu nedenle;

• Her ayrılık, bir kimlik kaybı içerir.

• Her bitiş, yeni bir benlik yapılanması zorunluluğu doğurur.

• Ve her yeni yapılanma, yasla başlar.

Hepimiz yas sürecimizi farklı şekilde yaşarız. Sessizleşebilir, aktifleşebilir, yanlış kararlar alabilir halde bulabilirsiniz kendinizi. Duygularınızı tanımlamakta zorluk çekebilirsiniz. Her gün farklı bir düşünceyle boğuşuyor gibi hissedebilirsiniz, savunma mekanizmalarınız bazı yüzleşmeleri engeller. Sağlıklı bir süreç de olabilir bu. 

Yasa izin vermek gerekir. Yüzleşmeye gönüllü olmak iyileşmek için güzel bir adımdır.

Kaybettiğimiz benliklerimiz veda etmemizi engeller. Parçalarımızı bırakmak istemeyiz :)

• Bir zamanlar sevilen halin.

• Uyum sağlayan yönün.

• Belki de kaybettikçe direnen, susan, geri çekilen parçan.

O yüzden üzgünsün. O yüzden yalnız hissediyorsun.
Çünkü yalnızca birini değil, ilişkideki “sen”i de gömdün.

Yeni bir sen'e yer açmak, vedaları başlangıca çevirmek. 

Başlangıçlar;
Yeni bir ilişkiye değil — önce kendine.

• Kim olmak istiyorsun?

• Bu sefer hangi yönünü görünür kılmak istiyorsun?

• Neleri yanında taşımak, neleri geride bırakmak istersin?

Kendilik parçalarının yasını tutmak, aynı zamanda onları bütünleştirme sürecidir.
Ve bazen en büyük iyileşme, bir başkasından değil, kendi içindeki versiyonuna sarılmaktan geçer.